Dlaczego doping jest nadal tabu?

Jedyne sytuacje, w których słowo to pojawia się wielkimi literami, pogrubionymi literami, a nawet kolorami, to konieczność odwołania sportowca z powodu całego uznania, jakie uzyskał za „popełniony błąd”. Takie podejście środków masowego przekazu jest początkiem ścieżki, która pozwala zrozumieć, jakie są wargi profesjonalistów tego sportu. Natomiast jeśli chcemy posunąć temat w tym lub innym kierunku, musimy uwolnić słowo! Spróbujmy zrozumieć inne powody, które sprawiają, że praktyka ta jest tematem, który nie byłby zdrowy na podstawie konwencji społecznych lub moralnych (definicja Larousse).

Strach przed karą

Sankcje, a raczej sankcje spadają na sportowca z dnia na dzień. Można je podzielić na dwie części: z jednej strony sankcja zawodowa, az drugiej sankcja medialna. Obaj straszą sportowców. Pierwsza może sięgać nawet zakazu uprawiania sportu, uprawiania sportu, któremu poświęciły swoje życie od najmłodszych lat, dla większości z nich, tracąc jednocześnie źródło dochodu (cena, umowa z sponsorzy itp.). Drugi osiąga zaszczyt, dumę sportowca, kochanego przez niektórych, uwielbianego przez fanów swojego sportu. Kiedy ujawniony zostaje sportowiec z dopingiem, całe to uznanie ulatnia się, ustępując miejsca obelgom, krytyce i osądom. Wcześniejsze historie, takie jak historia słynnego sprintera Carla Lewisa i Bena Johnsona czy rowerzysty Lance'a Armstronga, są przykładami, które są obecne w każdym umyśle. Z łatwością możemy zrozumieć, że bohaterowie sportu nie chcą rozmawiać o zjawisku dopingu, aby nie narazić się na zrujnowanie materialne i moralne przez te sankcje!

Sportowcy dopingowi: sprawcy, ale czy tylko oni są odpowiedzialni?

Temat dopingu pozostaje również tematem tabu z zupełnie innego powodu. Jeśli pływak, sportowiec lub piłkarz stosuje doping, musisz się zastanawiać, dlaczego to robi. I tam być może oczywistość mogłaby wprowadzić fałszywe drzwi do władz sportowych! Od końca XX wieku sport przekształcił się i dostosował do naszej gospodarki, przekształcając się w produkt komercyjny, który generuje astronomiczne sumy przekraczające naszą wyobraźnię. I jak każdy produkt finansowy, musi zostać ulepszony, zoptymalizowany, a w środowisku sportowym przekłada się to na bardziej napięte harmonogramy imprez, a także potrzebę wydajności i mnożenia rekordów. Z drugiej strony są sponsorzy, którzy w wielu przypadkach stanowią główne źródło dochodów sportowców i chcą, aby mistrzowie reprezentowali ich marki. Ci, którzy wywierają presję na sportowców, aby uzyskać jak najlepsze wyniki i sprawiać wrażenie, że nie mają już prawa do porażki. Z tego punktu widzenia można sobie wyobrazić, że gdyby zdjęto maskę dopingu, odpowiedzialni byliby nie tylko sportowcy.

Niezwykłe historie, czasem niesamowite wymówki!

Podobnie jak dzieci przyłapane na oszukiwaniu, niektórzy sportowcy i ich świta mają wymówki, każde bardziej nieprawdopodobne niż drugie. Jest to znowu spowodowane tabu otaczającym temat. Sportowcy nie są gotowi przyznać się do używania zabronionych produktów i czasami popełniają drwiny, aby ukryć praktykę. Oto kilka pereł do śmiechu z tego, co jest tak przerażające w sporcie.

Trzykrotny zwycięzca Tour de France Alberto Contador schował się za hiszpańskim stekiem „pełnym clenbuterol Aby uzasadnić obecność tego zabronionego produktu w jego metabolizmie.

W Lozannie w 2007 r. Rosyjski zespół wioślarski został złapany przez strzykawki, które wrzucili do kosza przeznaczonego do recyklingu.

Na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie to amerykański sportowiec LaShawna Merritta który powiedział, że połknął DHEA, aby powiększyć swojego penisa.

Wnioski

Niezależnie od naszej pozycji w obliczu dopingu, obowiązkiem każdego sportowca jest przełamanie wszystkich tych barier. Podobnie jak w przypadku wszystkich omawianych tematów, swoboda wypowiedzi ułatwia dyskusję i postęp. Aby uprawianie sportu znów stało się przyjemnością i chwilą sprawiedliwego dzielenia się na wszystkich poziomach, a nie ryzykiem dla tych uczestników. Aby przełamać tabu, sportowcy, ich pracownicy i federacje mają do odegrania ważną rolę.